دانشنامه اسلامی
قرائت از لحاظ شأن و موقعیت، مانند حدیث، قواعد و ضوابطی دارد. آن مأخذ و منبعی که ماده و اساس نخستین قرائت قرآنی از آن سیراب می شود، گزارش های تاریخی بیانگر قرائات رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلّم و ائمه علیه السّلام، و یا سکوت و تأییدات آنها نسبت به قرائاتی است که در حضورشان انجام می شد. به عبارت دیگر می توان گفت از دیدگاه علمای مسلمان، روایت از رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلّم و معصومان علیه السّلام ماخذ منحصر به فرد و منبع اصیل قرائت است.
جایگاه
ابن جزری از ابوعمرو عثمان بن صلاح نقل می کند که: "قرائتی که به آن عمل می شود باید نقل آن از رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلّم به عنوان قرآن ، متواتر یا مستفیض باشد".همچنین در کتاب منجد المقرئین تصریح می کند: قاری از اقراء به قرائتی که به نظر او درست و نیکو است و در زمینه آن، نقل و روایتی نیست برحذر باشد و نیز باید از اقرائی خودداری کند که از نظر قواعد عربی و لغوی درست می نماید، ولی فاقد روایت است.
اهمیت
ابوعمرو عثمان بن سعید دانی نیز (طبق نقل صاحب مناهل العرفان ) می گوید: ائمه و استادان قرائت درباره هیچ یک از انواع قرائت های قرآن به آن چه از لحاظ لغت، رایج تر و منطبق تر با قواعد عربی است وقعی نمی نهند؛ بلکه بر آن قرائت هایی تکیه می کنند که ثبوت فزون تری در روایت و صحت بیشتری درنقل داشته باشند. وقتی روایت و نقل درباره قرائت ثابت شود، نه قیاس و معیارهای قواعد و دستور زبان عربی می تواند آن را مردود کند و نه رواج و شیوع لغت ؛ زیرا قرائت، سنتی است که باید از آن پیروی کرده، آن را پذیرفت و سرانجام به آن روی آورد.
