دانشنامه اسلامی
باطِرْقانی ، ابوبکر احمد بن فضل بن محمد (۳۷۲-۴۶۰ق /۹۸۲- ۱۰۶۸م )، از استادان علم قرائت و محدث در قرن چهارم و پنجم هجری بوده است، وی منسوب به باطرقان، محله ای کهن در کناره دروازه حسن آباد روستایی در اصفهان که اکنون در محدوده شهر قرار دارد، که نام آن را هم با کسر طا
سمعانی، عبدالکریم، الانساب، ج۲، ص۳۹.
نخستین گزارش روشن درباره تحصیل او، مربوط به سال ۳۸۷ق /۹۹۷م ، و ۱۵ سالگی اوست که در اصفهان از محضر محمد بن عبدالعزیز کسایی ، مقری برجسته دانش قرائت آموخته است .
شمس الدین ذهبی، محمد بن احمد، معرفة القراء الکبار، ج۱، ص۲۳۶.
وی اندکی بعد به محافل محدثان اصفهان راه یافت و به فراگیری حدیث پرداخت که همواره مهم ترین اشتغال او پس از قرائت بود. پرجاذبه ترین حلقه حدیث برای او، حلقه ابوعبدالله محمد بن اسحاق ابن منده (د ۳۹۵ق /۱۰۰۵م ) محدث مشهور اصفهان بود که سالیانی متمادی ملازمت آن را اختیار کرد و از خواص اصحاب ابن منده به شمار آمد.
ابن نقطه ، محمد، التقیید، ج۱، ص۱۵۷.
...
