معنی یبوسیان | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

یبوسیان. [ ] ( اِخ ) اسم طایفه ای از کنعانیان است که در کوهستان حوالی اورشلیم سکونت میداشتند و اسرائیلیان به هلاک نمودن ایشان مأمور بودند و با جمعی از پادشاهان بر ضد جبون همدست گردیدند لکن در حضور یوشع شکست خورده شهریار ایشان ادونی صادق مقتول گشت. از آن پس باقی یبوسیان با یابین پادشاه حاصور بر ضد یوشع متحد گشتند و لکن هزیمت و پراکنده گشتند. اما یبوسیان اورشلیم همگی از اورشلیم اخراج نشدند بلکه با بنی یهودا و بنی یامین سکونت ورزیدند و با وجودی که داود قلعه ایشان را گرفته بود ایشان را اخراج ننمود و بعضی از یبوسیان را خراج گزار نمود و بعضی از یبوسیان تا بعد از مراجعت از اسیری بابل در اورشلیم باقی ماندند. ( از قاموس کتاب مقدس ).

دانشنامه آزاد فارسی

یَبوسیان (jebus)
بنابر کتاب مقدس، قبیله ای که پیش از بنی اسرائیل در سرزمین کنعانسکونت داشتند. احتمال می دهند آخرین قبیله ای باشد که مغلوب بنی اسرائیل شد. گفته اند که پیش از عبرانی هادر بیت المقدس (اورشلیم) ساکن بودند. سلطۀ آنان بر این منطقه تا زمان داودنبی ادامه یافت.