دانشنامه اسلامی
ضخاک بن عبدالله مشرقی گوید: بامداد روز عاشورا هنگامی که دشمن به سوی ما آمد و آتش را در هیزم هایی که قبلاً در کانال ریخته شده بود شعله ور دید، یکی از آنها که کاملاً مسلح و بر اسبی سوار بود، پیش تاخت. او هیچ صحبتی با ما نکرد، تا به نزدیکی خیمه ها رسید. نگاهی به خیمه ها کرد، دید جز هیزم و آتش چیزی نمی بیند. پس برگشت و با صدای بلند گفت: ای حسین، پیش از روز رستاخیز و در دنیا به سوی آتش شتاب کردی. حسین به پرسید: این کیست؟ گویا شمر بن ذی الجوشن است؟ عرض شد: آری، خود اوست. حضرت فرمود: ای پسر زن بزچران (شاید منظور امام از جملهٔ «پسر زن بزچران» تحقیر شمر و اشاره به پستی خاندان او باشد.)، تو سزاوار سوختن در آتشی، در این هنگام مسلم بن عوسجه عرض کرد: فدایت شوم، ای فرزند پیامبر، اجازه می دهید تا او را با تیر بزنم؟ او در تیررس من است و تیرم به خطا نمی رود. این فاسق از بزرگترین ستمگران است؟ امام فرمود: تیر نزن؛ زیرا نمی پسندم که آغازگر جنگ باشم.
