لغت نامه دهخدا ویل جوی. [ وَ / وِ ] ( نف مرکب ) جوینده ویل. مصیبت خواه. خواهان اندوه کسی را : بداندیش دشمن بود ویل جوی که تا چون ستانی از او چیز اوی .بوشکور.
