دانشنامه اسلامی
خطاط، نقاش، موسیقیدان و شاعر، متخلص به شاهی. از غزل سرایان معروف شیعه ی قرن خود بود و ظاهراً در شاعری، استاد عبدالرحمان جامی بوده است.
در سبزوار به دنیا آمد و نیاکانش از امرای سربداری و خود خواهرزاده ی خواجه علی مؤید سربداری بود. علت اشتهار شاعر به امیر به همین سبب و انتخاب تخلص شاهی هم ظاهراً به این دلیل است. وی در طلب علم و ادب به هرات رفت و در خدمت شاهزاده بایسنقر منصب تقرب و ندیمی یافت.
بعد از مدتی از او رنجیده شد و از هرات به سبزوار رفت و در آنجا به کشاورزی پرداخت. در اواخر عمر برای نقاشی کوشک گل افشان که بابر میرزا در استرآباد ساخته بود، به آنجا رفت و همان درگذشت. جنازه ی او را به سبزوار انتقال دادند و در خانقاه مربوط به نیاکانش به خاک سپردند. امیرشاهی انواع خطوط را خوش می نوشت و نام وی را در زمره ی خوشنویسان کتابخانه ی بایسنقری آورده اند، ولی تاکنون نمونه ی خطی از وی دیده نشده است.
امیر در فن نقاشی مصور و مذهب شهرت داشت و در موسیقی ماهر بود و عود می نواخت. از آثار وی: دیوان (شعر)، مشتمل بر دوازده هزار بیت.
