دانشنامه آزاد فارسی
(معروف به: امام شافعی) مؤسس مکتب فقهی شافعیّه. در مکه نزد اسماعیل بن قسطنطین و سفیان بن عینیه، در یمن نزد مطرف بن مازن و عمرو بن ابی سلمه، در عراق نزد وکیع بن جراح و در مدینه حدود دَه سال نزد مالک بن انس درس خواند. در فقاهت به کتاب، سنت، اجماع و قیاس رجوع می کرد و به خلاف ابوحنیفه به استحسان بی اعتنا بود. ادبیات، شعر، نجوم و طب را نیز نیک می دانست. در بغداد و نیز در قاهره در جامع عمرو بن عاص کرسی تدریس داشت. حسن زعفرانی، حسین کرابیسی و ربیع جیزی از شاگردان او بودند. احمد بن حنبل معروف ترین شاگرد اوست. یک بار به اتهام طرفداری از علویان، در یمن دستگیر و با غل و زنجیر به بغداد فرستاده شد، اما خلیفه هارون الرشید او را بخشید. از آثارش: الْاُمّ؛ المسند؛ المسنن؛ الحجّة؛ الرساله (در علم اصول فقه).
