لغت نامه دهخدا شاطربچه. [ طِ ب َچ ْ چ َ / چ ِ / ب َ چ َ / چ ِ ] ( اِ مرکب ) شاطر خردسال. خدمتگزار اندک سال. ریدک خواب نادیده. شاطربچگان در حضور سلاطین زنگوله به دور کمر می آویختند.
