دوغ خوردن

لغت نامه دهخدا

دوغ خوردن. [ خوَرْ / خُرْ دَ ] ( مص مرکب ) خوردن دوغ. آشامیدن دوغ :
چون نمایی مستی ای تو خورده دوغ
پیش من لافی زنی آنگه دروغ.مولوی.|| سهو شدن و خطا کردن. ( ناظم الاطباء ). غلط خوردن. ( از آنندراج ).