لغت نامه دهخدا داه ودو. [ هَُ دُ ] ( عدد مرکب ) دوازده. دو باضافه ده. داه صورتی از ده است و «داه و دو» یعنی ده بعلاوه دو. عدد بعد از یازده و قبل از سیزده. || ( اِ مرکب ) مجازاً دوازده برج : ابر داه ودو هفت شد کدخدای گرفتند هریک سزاوار جای.فردوسی.
