دانشنامه اسلامی
هنگامی که برادرش شیخ محمدتقی اصفهانی (متوفی 1248ق)، صاحب هدایة المسترشدین فی شرح معالم الدین، به اصفهان برمی گردد و مرجعیت در تدریس و نشر علم به او می رسد، به اصفهان هجرت کرده و در آنجا مدتی طولانی در حلقه ی درس وی وارد می شود.
سپس به عراق هجرت کرده و در کربلای معلی ساکن شده و به تدریج در اثر انتشار افکار بلند او و تبحرش در علم اصول شهرت او فراگیر می شود.
او با علمای طراز اول عصر خود نظیر سید ابراهیم بن محمدباقرموسوی قزوینی (متوفی 1264ق) به مباحثات علمی پرداخته و با تدریس و بحث به نشر علوم و معارف اسلامی و فقه و اصول می پردازد. شاگردان بزرگ و فقهای گرانقدری نظیر سید محمد کوه کمری تبریزی (متوفی 1299ق)، معروف به سید حسین ترک و علامه شیخ جعفر تستری (متوفی 1303ق) و شیخ محمدحسن آل یاسین کاظمی (متوفی 1308ق)، فقیه مشهور، از محضر این عالم وارسته استفاده می کنند.
صاحب فصول در تعظیم شعائر اسلامی همت والایی داشت و نماز جماعت را در حرم مطهر اقامه می کرد که طلاب و صالحین از مردم در نماز او شرکت می کرده اند. وی در اقامه ی حدود و امر به معروف و نهی از منکر در آن منطقه نقش بسیار مهمی داشته است. بخصوص با یک فرقه از شیخیه که منتسب به شیخ احمد بحرانی بوده اند به مقابله برخاسته و با تشنیع آنان و تجاهر به لعن و تبری از عقائد فاسد آنها، این گروه را تضعیف کرده و اقتدار آنها را از بین می برد.
شیخ محمدحسین اصفهانی جامع معقول و منقول بوده و مخصوصاً در اصول تبحری زائد الوصف داشته است. تحقیقات عمیق و افکار بلند او در کتاب «الفصول الغرویة فی الأصول الفقهیة» تدوین و نگارش یافته و به نام «فصول» معروف شده است.
