باد داشتن

لغت نامه دهخدا

باد داشتن. [ ت َ] ( مص مرکب ) بهیچ شمردن. بی ارزش داشتن :
گر این درخورد با خرد یاد دار
سخنهای ایرانیان باد دار.فردوسی.منیژه بدو گفت دل شاد دار
همه کار نابوده را باد دار.فردوسی.