دانشنامه اسلامی
مشرکان قریش با هدف مقابله با پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) و در کنار راه کارهای گوناگون روانی، اجتماعی، برخورد فیزیکی همانند آزار و اذیت، تخریب شخصیت و نقشه حبس و قتل رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) با اساطیر نامیدن قرآن، ممانعت از گرایش مردم به اسلام، انزوای پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) و خاموشی دعوت او را دنبال می کردند: «و هُم یَنهَونَ عَنهُ ویَنَونَ عَنهُ». نسبت اساطیر می توانست با تردید افکنی در دل مردم، آنان را از گوش فرا دادن به قرآن و تأثیرپذیری از آیات آن باز دارد؛ «و اِذا قیلَ لَهُم ماذا اَنزَلَ رَبُّکم قالوا اَسطیرُ اَلاَوَّلین». به روایت ابن عباس این آیه درباره گروه موسوم به «مقتسمین» نازل شده است.
آهانت بر قرآن
مشرکان با تشکیل انجمنی در پی یافتن ترفندی برآمدند تا مردمی را که در موسم حج به مکه می آمدند از ملاقات با پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) و تأثیرپذیری از سخنان شیرین و شیوای او بازدارند. ۱۶ نفر از سرشناسان قریش در ۴ دسته و هر گروه در یکی ازگذرگاه های منتهی به مکه بر سر راه حاجیان ایستاده، در پاسخ آن ها درباره آن چه بر محمد (صلی الله علیه وآله وسلم) نازل شده است، آن را همان نوشته های پیشینیان خواندند. مشرکان با این نسبت افزون بر اهانت به آیات قرآن و خفیف شمردن مقام شامخ رسالت، خاست گاه وحیانی قرآن، و معجزه بودن بزرگ ترین آیت نبوت نبی (صلی الله علیه وآله وسلم) را انکار می کردند. آنها بامعرفی قرآن در شمار آثار و نوشته هایی چون تورات، انجیل و داستان های رستم و اسفندیار و نه پدیده ای خارق العاده ، مدعی بودند که همانند آن را شنیده اند و اگر بخواهند می توانند نظیر آن را بیاورند: «و اِذا تُتلی عَلَیهِم ءایتُنا قالوا قَد سَمِعنا لَو نَشاءُ لَقُلنا مِثلَ هذا اِن هذا اِلاّ اَسطیرُ الاَوَّلین». این سخن را نیز در اصل به نضر بن حارث نسبت داده اند.
