لغت نامه دهخدا ابن المدینه. [ اِ نُل ْ م َ ن َ ] ( ع ص مرکب ، اِ مرکب ) دانای حقیقت کار و کنه آن. ( منتهی الارب ): انا ابن مدینتها. || دلیل. هادی. ( منتهی الارب ). رهنما. بَلد. || کنیززاده.
