لغت نامه دهخدا ابله بغدادی. [ اَ ل َ هَِ ب َ ] ( اِخ ) ابوعبداﷲ محمدبن بختیاربن عبداﷲ. شاعر در زبان عرب. وفات 580 یا 579 هَ.ق. او در بغداد میزیست و اشعار رنگین و رقیق داشت و خنیاگران باشعار او تغنی می کردند.
