محجم

لغت نامه دهخدا

محجم. [ م ِ ج َ ] ( ع ص )رقیق و تنک. || ( اِ ) شاخ و شیشه حجامت. محجمه. || نیشتر حجامت. ( منتهی الارب ). تیغ. ج ، محاجم. || حجامتجای. حجامت گاه. جائی که حجامت کنند. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). محجمة. جای حجامت. جای شاخ در پس گردن. ( یادداشت مرحوم دهخدا ).
محجم. [ م ُ ج ِ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از احجام. رجوع به احجام شود.
محجم. [ م ُ ج َ ] ( ع ص ) نعت مفعولی از احجام. کسی که پس پا می شود و بازمی ایستد از کسی. ( ناظم الاطباء ). بازایستاده و پس پا شده از بیم. ( از منتهی الارب ). جبان و ضعیف القلب. ( ناظم الاطباء ). بازایستاده از بیم و خوف : گفت زندگانی ملک اسلام دراز باد اینهادر این مجلس بزرگ و این حشمت از حد گذشته از جواب عاجز شوند و محجم گردند. ( تاریخ بیهقی چ فیاض ص 21 ).

فرهنگ معین

(مِ جَ ) [ ع . ] ۱ - (ص . ) رقیق ، تنگ . ۲ - (اِ. ) آلت حجامت ، شاخ حجامت .

فرهنگ فارسی

(اسم ) باز ایستنده پس پا شونده از بیم.

ویکی واژه

رقیق، تنگ.
آلت حجامت، شاخ حجامت.