حرف رابطه. [ ح َ ف ِ ب ِ طَ / طِ ] ( ترکیب وصفی ،اِ مرکب ) حرف اثبات. شمس قیس گوید: و آن کلمه «است » باشد که در اواخر کلمات فایده اثبات صفت کند در موصوف ، و ربط صفات کند به موصوف ، چنانکه فلان کس آمده است و نشسته است. و از اختصاصات لغت پارسی است و سخن در اکثر مواضع بی آن تمام نباشد، و روا باشد که در وصل همزه آن حذف کنند و گویند فلان کس عالم ست و فلان کس توانگرست. ( المعجم فی معاییر اشعارالعجم ص 161 ). ونیز همو گوید: حرف رابطه و جمع نون و دالی است که در آخر صفات فایده ربط صفت به جماعت دهد، چنانکه عالمند و توانگرند و در جمع گویند می آیند و میروند و رفتند و آمدند. ( المعجم فی معاییر اشعارالعجم ص 164 ).
فرهنگ فارسی
حرف اثبات و آن کلمه است باشد که در اواخر کلمات فایده اثبات صفت کند
