لغت نامه دهخدا
باوردی. [ وَ ] ( ص نسبی ) منسوب به باورد را گویند. ( برهان قاطع ). منسوب است به شهرکی در خراسان که به وجوه ثلاثه اباورد وباورد و ابیورد خوانده میشود. ( از انساب سمعانی ).
باوردی. [ وَ ] ( اِخ ) ابومحمد عبداﷲبن عقیل باوردی از باورد خراسان و معتزلی بود. در اصفهان سکونت داشت و پس از سال 420 هَ. ق. درگذشت. ( از معجم البلدان ).
باوردی. [ وَ ] ( اِخ ) میرحسین باوردی از شعرا و عرفاء بود و به ملازمت گیجیک میرزا به سفر کعبه رفت. ازوست :
ای ز مهر عارضت گردون غلام
یوسفی را کرده اند یعقوب نام.( از مجالس النفایس ص 97 ).
