شعله خو

لغت نامه دهخدا

شعله خو. [ ش ُ ل َ / ل ِ ] ( ص مرکب ) شعله خوی. آتشی. ( ناظم الاطباء ). آتش طبع. آتش مزاج. و صاحب آنندراج گوید: آن را درباره محبوب بکار برند :
نتواند آرزویی در دل نهاد خرمن
برقی ز شعله خویی گر در نهاد باشد.ظهوری ترشیزی ( از آنندراج ).|| آتش خوی و تندخوی. ( ناظم الاطباء ).