بدمذهب

لغت نامه دهخدا

بدمذهب. [ ب َ م َ هََ ] ( ص مرکب ) بدکیش و بدآیین و بددین و ملحد و بت پرست. ( از ناظم الاطباء ). زندیق. ( زمخشری ) :
گیتی از بدمذهبان خالی شد و آسوده گشت
تا تو رسم نیک تر آوردی اندر روزگار.فرخی.بدین دولت جهان خالی شد از کفار بد مذهب
بدین دولت خلیفه بازگسترده ست شادروان.فرخی.بدین دولت همی باشد دل بدمذهبان غمگین
بدین دولت همی گردد روان مصطفی شادان.فرخی.

فرهنگ عمید

۱. [عامیانه، مجاز] هنگام خشم دربارۀ کسی یا چیزی گفته می شود.
۲. [قدیمی] بدکیش، کافر، بی اعتقاد.

فرهنگ فارسی

( صفت ) بد کیش بد دین ملحد .