لغت نامه دهخدا بی دندان. [ دَ ] ( ص مرکب ) ( از: بی + دندان ) آنکه دندان ندارد. آنکه دندانش افتاده باشد. ( ناظم الاطباء ). || پیر. سالخورده : پیر بی دندان ؛ پیر هاف هافو.- بی دندان شدن ؛ افتادن دندانها. ( ناظم الاطباء ). رجوع به دندان شود.
