خدابین

لغت نامه دهخدا

خدابین. [ خ ُ ] ( نف مرکب ) آنکه در کارها به خدا توجه دارد. متوجه بحق. مقابل خودبین. خداشناس :
مبین در خود که خودبین را نظر نیست
خدابین شو که خود دیدن هنر نیست.نظامی.خدابین شو که پیش اهل بینش
تنک باشد حجاب آفرینش.نظامی.- امثال :
هیچ خودبین خدابین نبود.

فرهنگ فارسی

( صفت ) آنکه در اعمال و رفتار خود متوجه خدا باشد .
گزارش محتوای نامناسب
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال تاروت فال تاروت فال تک نیت فال تک نیت فال عشق فال عشق فال ای چینگ فال ای چینگ