لغت نامه دهخدا
رفت برون میر رسیده فرم
پخچ شده بوق و دریده علم.منجیک.بگفت و برون رفت گرد دلیر
بهمراه میلاد و کشواد شیر.فردوسی.خروشی برآورد و دل پر ز درد
برون رفت از ایوان دو رخساره زرد.فردوسی.برآمدز ایران سپه بوق و کوس
برون رفت بهرام و گرگین و طوس.فردوسی.سپنجی سرائیست دنیای دون
بسی چون تو زو رفت غمگین برون.فردوسی.بر آمدن عید و برون رفتن روزه
ساقی بدهم باده بر باغ و بسبزه.منوچهری.صبحدمی با دو سه اهل درون
رفت فریدون به تماشا برون.نظامی.حکیم از بخت بی سامان برآشفت
برون از بارگه می رفت و میگفت.سعدی.یا از در عاشقان درون آی
یا از در طالبان برون رو.سعدی.برون رفت و هر جانبی بنگرید
به اطراف وادی نگه کرد و دید.سعدی.برون رفتم از جامه دردم چو سیر
که ترسیدم از زجر برنا و پیر.سعدی.
برون رفتن. [ ب ِ / ب ُ رُ ت َ ] ( مص مرکب ) بیرون روفتن. روفتن به بیرون. جاروب کردن به خارج :
او را بجای روب هجای من
با خاک ره بکوی برون رُفتی.سوزنی.
