باشندگان. [ ش َ دَ / دِ ] ( نف ) جمع باشنده ( از مصدر بودن ). || ساکنین ( ناظم الاطباء ). سکان [ س ُ ک کا ]. اهل. : سکنه آن و همه باشندگان زمین را از آب بهره میباشد.( ذخیره خوارزمشاهی ). و هوای او [ زمین ] درست تر و صافی تر و باشندگان او قوی و تندرست تر باشند. ( ذخیره ٔخوارزمشاهی ). علم او [ ایزد تعالی ] از پیش رفته بود که باشندگان زمین را از آب چاره نباشد. ( ذخیره خوارزمشاهی ). آذوقه هر روزه را معین نمود که بقدر ضرورت باشندگان آن سرزمین به مهمانان بدون تکلیف برسانند. ( مجمل التواریخ گلستانه ). و رجوع به باشنده شود.
