بی عصمت

لغت نامه دهخدا

بی عصمت. [ ع ِ م َ ] ( ص مرکب ) ( از: بی + عصمت ) ناپاک. زشتکار. آلوده به گناه. رجوع به عصمت و ترکیبات آن شود.

فرهنگ عمید

آن که از فسق و گناه پرهیز نکند، بی عفت، بی ناموس.

فرهنگ فارسی

ناپاک . زشتکار . آلوده به گناه