معنی طعیمه بن عدی

لغت نامه دهخدا

( طعیمةبن عدی ) طعیمةبن عدی. [ طُ ع َ م َ ت ُ ن ُ ع َ دی ی ] ( اِخ ) کافری بود که روز بدر بر دست حمزةبن عبدالمطلب عم آن حضرت صلی اﷲ علیه و آله و سلم کشته شد و در عوض خون او وحشی عبدِ جُبیربن مطعم بن عدی به حکم جُبیر حمزه را به روز اُحُد شهید کرد. ( منتهی الارب ). درحبیب السیر آورده که طعیمةبن عدی در روز بدر از جمله کسانی بود که بواسطه مبارزت جناب ولایت مآب [ علی بن ابیطالب علیه السلام ] کشته گشت. رجوع به حبیب السیر چ تهران ج 1 ص 118 و امتاع الاسماع ج 1 ص 23، 67 شود.

دانشنامه اسلامی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است
«طعیمة بن عدی» از «بنی نوفل بن عبدمناف» و از سران قریش بود که در غزوه بدر بدست امام علی علیه السلام و حمزه به هلاکت رسید.
برخی مفسّران، در شأن نزول آیه 30 سوره انفال(8) که حاکی از توطئه مشرکان قریش علیه پیامبر صلی الله علیه و آله است، از وی نام برده اند که در دارالندوه با دیگر سران شرک مشغول توطئه و مکر علیه پیامبر صلی الله علیه و آله بودند.