سعادت بخش

لغت نامه دهخدا

سعادت بخش. [ س َ دَ ب َ ] ( نف مرکب ) بخشنده سعادت. که خوشبختی دهد. سعادت دهنده :
گرچه هر کوکب سعادت بخش
بر گذر دیده ام ز طالع خویش.خاقانی.آن سعادت بخش حضرت بخش نارد کرد از آنک
دیو را فردوس مأوی برنتابد بیش از این.خاقانی.