لغت نامه دهخدا
خس طبع را چه مال دهی و چه معرفت
بی دیده را چه میل کشی و چه طوطیا.خاقانی.به بی دیده نتوان نمودن چراغ
که جز دیده را دل نخواهد بباغ.نظامی.خاصه مرغ مرده پوسیده ای
پرخیالی اعمیی بی دیده ای.مولوی.در خاک چو من بیدل و بیدیده نشاندش
اندر نظر هرکه پریوار برآمد.سعدی.حکایت بشهر اندر افتاد و جوش
که بی دیده ای دیده برکرد دوش.سعدی.به بی دیده ای گفت مردی که کوری !
بدو گفت بی دیده ، کوری که کورم.( از یادداشت مؤلف ).رجوع به دیده شود.
|| شوخ و بی شرم. ( آنندراج ). گستاخ و ناسپاس. ( ناظم الاطباء ). شوخ دیده.
