بدنفس

لغت نامه دهخدا

بدنفس. [ ب َ ن َ ] ( ص مرکب ) بدفطرت و کسی که شهوت پرست بود. ( ناظم الاطباء ). بدذات و بدسرشت. ( آنندراج ). و رجوع به نفس شود.
بدنفس. [ ب َ ن َ ف َ ] ( ص مرکب ) کسی که نفسش متعفن و با صدای منکر بود. ( ناظم الاطباء ).