لغت نامه دهخدا
جارود. ( اِخ ) لقب بشربن عمروبن حنش عبدی بود. وی از اشراف زمان جاهلی و بزرگ طائفه عبدالقیس ( طایفه ای از بنی اسد ) بشمار میرفت. او اسلام را درک کرد. حکم بن ابوالعاص او را به جنگ ( روز سهرک ) فرستاد و در عقبة الطین ( موضعی است در فارس ) بسال 20 هَ.ق. ( 641 م. ) شهید شد. ( الاعلام زرکلی ج 1 ص 147 ). ابن اثیر گوید: جارودبن معلاء در موضعی بنام طاوس در فارس بسال 17 هَ.ق. بدست لشکریان فارس کشته شد.و صاحب عقد الفرید این پند را به وی نسبت داده است :سؤخلق عمل را تباه سازد چنانکه سرکه عسل را. ( عقدالفرید ج 2 ص 148 ). و صاحب امتاع الاسماع آرد: جارودبن عمروبن حنش بن یعلی در زمره وفد عبدالقیس بود. وی نخست از دین نصرانی پیروی میکرد سپس خود و کسانی که همراه او بودند اسلام آوردند. ( امتاع الاسماع ص 506 ). و رجوع به تاریخ الخلفاء سیوطی ص 100 و تاریخ گزیده ج 1 ص 220 و عیون الاخبار ج 3 ص 214 و قاموس الاعلام ترکی شود.
جارود. ( اِخ ) ابن ابی سبرة. در الموشح چنین آمده است : محمدبن عبداﷲ هذلی از جارودبن ابی سبرة نقل کرده که گفت : بر در خانه نشسته بودم که فرزدق عبور میکرد و نزد من ایستاد و گفت : یا ابانوفل ! بیتی شعر گفته ام که پس از آن نتوانستم گفتن. گفتم : کدام است ؟ گفت :
ان الذی سمک السماء بنی لنا
بیتاً دعائمه اعزّ و اطول.
گفتم :
بیتاً بناه لنا الملیک و ما بنی
ملک السماء فانه لاینقل.
سپس گفت :راه بر من باز شد و سرود:
بیتاً زرارة محتب بفنائه
و مجاشع و ابوالفوارس نهشل
لایحتبی بفناء بیتک مثلهم
ابداً اذا عدّ الفعال الافضل.( الموشح صص 111-112 ).و جاحظ درباره صاحب ترجمه چنین آرد: ابونوفل جارودبن ابی سبرة در حدیث بیانی داشت. وی راوی و نیز شاعری مفلق و دانشمند و از رجال شیعه بود. وقتی حجاج او را بازجوئی کرد گفت : چنین چیزی را در عراق گمان نمی بردم. او میگفت : هرگز حکمرانی گوش به حرف من نکرد مگر اینکه بر او پیروز شدم جز این یهودی ( منظور بلال بن ابوبردة است ) که بر من ستم میکرد و چون خبر شد که او را شکنجه دادند تا ساقهایش باریک شد و وتر به خصیه او زدند، چنین سرود:
