حضین

لغت نامه دهخدا

حضین. [ ح ُ ض َ ] ( اِخ ) ابن منذر رقاشی بن حرث بن وعله بن المجالدبن یثربی بن ریان بن حرث بن ملک بن شیبان بن قرهل. یکی از بنی رقاش ، مکنی به ابی ساسان. تابعی و شاعر است. بعضی کنیت او را ابوالیقظان گفته اند و برخی گویند ابوساسان لقب اوست و کنیت او ابومحمد است. او از علی ( ع ) و عثمان روایت کند و او یکی از امراء جیش امیرالمؤمنین ( ع ) بود و به روز صفین علم جیش به دست وی بود. و قطعه ذیل او راست :
وسمیت غیاظاًولست بغائظ
عدواً ولکن الصدیق تغیظ
عدوک مسرور و ذوالود بالذی
یری منک من غیظ علیک کظیظ.
وفات او به سال 97 هَ. ق. بوده. و رجوع به فهارس 1 و 3 و 4 و 5 و 6 و 7 از عقدالفرید شود.

فرهنگ فارسی

ابن منذر رقاشی ابن حرث ابن وعله ابن المجاهد ابن یثربی ابن ریان ابن حرث ابن ملک ابن شیبان ابن فرهل یکی از بنی رقاش تابعی و شاعر است
گزارش محتوای نامناسب
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال احساس فال احساس فال سنجش فال سنجش فال نوستراداموس فال نوستراداموس فال تک نیت فال تک نیت