معنی حسین حلیمی

حسین حلیمی

لغت نامه دهخدا

حسین حلیمی. [ ح ُ س َ ن ِ ح َ] ( اِخ ) ابن حسن بن محمدبن حلیم بخاری یا جرجانی شافعی مکنی به ابوعبداﷲ. فقیه ، محدث ، متکلم ، ادیب بود. در بخارا در 338 هَ. ق. بزاده و در همانجا بقضاء منصوب و در ربیع اول 403 هَ. ق. درگذشت. او راست : «منهاج الدین » در سه جلد و «آیات الساعة». ( معجم المصنفین از ذهبی ) ( سیر النبلاء ج 11 ص 51 ) ( الوافی بالوفیات ج 11 ص 65 ) ( طبقات الشافعیة ج 2 ص 69 ) ( تذکرة الحفاظ ) ( شذرات الذهب ) ( کشف الظنون ) ( هدیة العارفین ج 1 ص 308 ).