بی مددی

لغت نامه دهخدا

بی مددی. [ م َ دَ ] ( حامص مرکب ) بی یار و یاور بودن. نداشتن مددکار :
کز بی مددی و بی سپاهی
کردم بفریب صلحخواهی.نظامی.در خیال دروغ بی مددیست
راستی حکم نامه ابدیست.؟