منسوج باف

لغت نامه دهخدا

منسوج باف. [ م َ ] ( نف مرکب ) بافنده. نساج. پارچه باف :
چه خوش گفت شاگرد منسوج باف
چو عنقا برآورد و پیل و زراف.سعدی ( بوستان ).رجوع به منسوج شود. || زری باف. ( ناظم الاطباء ).