دانشنامه آزاد فارسی
فقیه و رجالی امامی. معروف به فقیه اهل بیت. از خاندان سرشناس آل طاووس بود. در حدیث، ادبیات، کلام و تفسیر نیز دستی داشت و صاحب دیوان شعر بود. به برادرش رضی الدین علی بن موسی مشهور به سید بن طاووس و پسرش عبدالکریم، صاحب فرحة العزی نیز ابن طاووس گویند، ولی در منابع فقهی و رجالی، مراد از «ابن طاووس» هم اوست. فقیهان امامیه همه از او به بزرگی و احترام یاد می کنند. سید فخار بن مَعْد موسوی، ابوعلی حسن بن حشرم و شیخ نجیب الدین ابن نما از استادان او بودند. از شاگردان او می توان علامۀ حلّی، ابن داوود، صاحب رجال و علی بن عیسی اربلی را نام برد. ابن داوود در تدوین کتاب رجالی اش بسیار از او سود برده بود. صاحب معالم کتاب تحریر طاووسی خود را از کتاب رجالی او به نام حل الاشکال فی معرفة الرجال برگرفته است. از دیگر آثارش بُشری المحققین؛ ملاذ علماء الامامیه و عین العبره فی غبن العتره.
