دانشنامه اسلامی
واژة بشارات که در عربی به معنی مراتع است ، در اسپانیایی «آلپوخاراس » نامیده می شود. این کلمه در منابع موجود گاه به صیغه مفرد استعمال شده است . البشارات به منطقه ای کوهستانی اطلاق می گردد که از غرناطه در جنوب رشته کوه های سیرا نوادا تا دریای مدیترانه امتداد یافته است و شهرهای مُطریل ، اَدرا و اَلمَریه را در برمی گیرد.
وضعیت جغرافیایی
البشارات به دو بخش شرقی و غربی تقسیم شده است . دره های پهناور البشارات غربی به تدریج که به جانب شرق امتداد می یابند، وسعت خود را از دست می دهند و باریک تر و عمیق تر می گردند. این منطقه پوشیده از بستان هایی سرسبز با انواع درختان میوه ، چشمه های آب معدنی و برکه های عمیق است که در ارتفاع حدود ۹تا ۱۰ هزار پا از سطح دریا واقعند. نژاد ساکنان آن که موریسکو خوانده می شوند، به بربرهای غرناطه باز می گردد. این منطقه کوهستانی اراضی حاصل خیز دارد و انگور، بادام ، انجیر، پرتقال و زیتون از مهم ترین محصولات کشاورزی آن به شمار می آیند.
دیدگاه جغرافی دانان مسلمان
جغرافی دانان مسلمان در سده ۵ق /۱۱م از البشارات یاد کرده اند. در حالی که ابن حیان قرطبی آن را از توابع کوره استان جَیّان می شمارد، ابن حزم اندلسی این منطقه را جزو کوره البیره ، و محل زندگی قبیله بنی اسد بن خزیمه می داند. گویا در زمان ابوعبید بکری آنجا توسعه چشمگیری یافت و به صورت ناحیه مستقلی درآمد. ادریسی نیز از اقلیم پهناور البشارات با دژهای بی شمار سخن رانده است که از ۶۰۰روستا تشکیل می شد و شهر جیان در مرکز آن قرار داشت . در آن وقت ، البشارات از مراکز اصلی تولید ابریشم به شمار می آمد. همچنین عود ناحیه دلایه آن در دنیا بی نظیر بود. البشارات پس از سده ۷ق /۱۳م وسعت خود را از دست داد. دژهای عقاب ، بلّور، قلیعه ، شبالش ، بَرجه و عَذراء و نیز مناطق رکونه و دلایه از مهم ترین بخش های آن بودند. قسمتی از این سرزمین به نام بشارة بنی حسان خوانده می شد و گویا محل زندگی این قبیله بود.
البشارات در عصر فتوحات
...
