شعل

لغت نامه دهخدا

شعل. [ ش َ ] ( ع مص ) نگریستن پایان کار را. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). امعان در کار. ( از اقرب الموارد ). || برافروختن آتش را ( متعدی ). ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). افروختن. برافروختن. روشن کردن. برفروختن. شعله زدن. زبانه کشیدن. ( یادداشت مؤلف ).
شعل. [ ش َ ] ( ع ص ) مرد سبک تیزخاطر. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ).
شعل. [ ش َ ع َ ] ( ع اِ ) سپیدی در دم اسب و پیشانی و پس سر آن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). و رجوع به شعلة شود.
شعل. [ ش َ ع َ ] ( ع مص ) پیدا شدن سپیدی در دم اسب و جز آن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
شعل. [ ش ُ ع َ ] ( ع اِ ) ج ِ شُعْلَة. ( یادداشت مؤلف ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به شعلة و شعله شود.
- بنوشُعْل ؛ بطنی از تمیم. ( ناظم الاطباء ).
شعل. [ ش ُ ع ُ ] ( ع اِ ) ج ِ شُعْلة. ( ناظم الاطباء ). رجوع به شعلة و شعله شود. || ج ِ شعیلة. ( اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به شعیلة شود.
شعل. [ ش َ ] ( اِخ ) لقب تَاءَبَّطَ شراً. ( از منتهی الارب ). تَاءَبَّطَ شراً یا ثابت فهمی ( ثابت بن جابربن سفیان فهمی ) بدین کلمه ملقب شد. ( از اقرب الموارد ). وی از صعالیک یا عدایین عرب بود و از شاعران نامدار عرب جاهلیت بشمار میرفت. و رجوع به ثابت و تأبط شراً شود.

فرهنگ فارسی

قسمی بادام به جهرم یا توله و سگ شکاری پشمدار مقابل کوسه .

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] تکرار در قرآن: ۱(بار)
. شعل افروخته شدن آتش و شعیله فتیله مشتعل است اشتعال رأس تشبیه است به اشتعال آتش از حیث رنگ. یعنی: گفت خدایا من استخوانم سست شده و سرم از پیری سفید گشته است. در مجمع فرموده «اَشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَیْباً» از بهترین استعاره هاست... زجاج گفته: چون سفیدی در سر از حدّ گذشت گویند «اَشْتَعَلَ رَأْسُ فلانٍ». این کلمه در قرآن مجید فقط یکبار آمده است.