لغت نامه دهخدا
شخر. [ ش َ ] ( ع اِ ) بانگ اسب و آواز دهان آن. || آنچه برافتد از کوه. ( منتهی الارب ). || شخرالشباب ؛ اول جوانی. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || شخرالرّحل ؛ جای برنشستن راکب از پالان که مابین کوهه پالان و دنباله آن است. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || شکاف است. ( از اقرب الموارد ).
شخر. [ ش َ ] ( ع مص ) بانگ کردن خر و مانند آن از بینی. ( منتهی الارب ). بانگ کردن خر و اسب و گفته اند صدا دادن از دهان و برخی گفته اند که بانگ کردن از بن بینی یا حلق است. ( از اقرب الموارد ). || شکافتن است. ( از اقرب الموارد ). || پریشان و پاره کردن شتر آنچه در غراره بود. ( منتهی الارب ).
