خیانت گر

لغت نامه دهخدا

خیانت گر. [ ن َ گ َ ] ( ص مرکب ) خیانت پیشه. ( آنندراج ) :
بموش ریزه بر و گربه خیانت گر
که این هزبر بچنگ است و آن پلنگ بناب.خاقانی.آگاه کردن حواریون که یهود است خیانتگر. ( ترجمه دیاتسارون ص 316 ).