لغت نامه دهخدا خوش مشرب. [ خوَش ْ / خُش ْ م َ رَ ]( ص مرکب ) آنکه حسن معاشرت دارد. خوش معاشرت. خوش صحبت و رفتار. خوش نشست و برخاست. || کسی را گویند که مذاق صوفیه داشته باشد و در شریعت طرف احتیاط را ملحوظ ندارد. ( از لغت محلی شوشتر نسخه خطی ).
