لغت نامه دهخدا
خدادوست را گر بدرّند پوست
نخواهد شدن دشمن دوست دوست.سعدی.گر پدر دعوی خدایی کرد
من خدادوستم خردپرورد.نظامی.
خدادوست. [ خ ُ ] ( اِخ ) وی پسر مصاحب بیگ افغانی است. در جنگی که بحوالی قلعه ناحیه النگ افغانستان اتفاق افتاد و همایون شاه پادشاه بابری هندوستان قصد حمله به این قلعه کرد، میزرا کامران که قبلاً بر قلعه دست یافته بود سه پسر خردسال ناموس بیگ را بقتل آورد و از دیوار قلعه بپایین انداخت مردم درونی و بیرونی قلعه از بی مروتی میرزا کامران آزرده خاطر گشتند و سرداربیگ پسر قراچه بیگ و خدادوست پسر میرزا مصاحب بیگ را بکنگره های قلعه بسته و آویختند. رجوع به تاریخ شاهی ص 319 و اکبرنامه ص 264 شود.
