معنی جان ده | لغت یاب

جان ده

لغت نامه دهخدا

جان ده. [ دِه ْ ] ( نف مرکب ) آفریننده. جان دهنده. بخشنده روح ( در مورد خدا ) :
ابا رأی او بنده را رای نیست
جزاو جانده و چهره آرای نیست.فردوسی.به دادآفرینی که دارنده اوست
همان جان ده و جان برآرنده اوست.نظامی. || تازه کننده جان. مفرح :
اوست در بزم و رزم یافته نام
جان ده و جان ستان بتیغ و بجام.نظامی.