بهشتی پیکر

لغت نامه دهخدا

بهشتی پیکر. [ ب ِ هَِ پ َ / پ ِ ک َ ] ( ص مرکب ) آنکه قامتش آراسته باشد. زیبااندام. خوش قامت :
نشسته گوهری در بیضه سنگ
بهشتی پیکری در دوزخ تنگ.نظامی.بهشتی پیکر آمد سوی آن دشت
بگرد جوی شیر و حوض برگشت.نظامی.