لغت نامه دهخدا گاب گه.[ گ ُ ] ( اِخ ) محلی است. ارشک ، آسور و بابل و پارس وماد و ارمنستان را تا کوه های گاب که ( قفقاز ) و تا ساحل دریای بزرگ ( مغرب میانه ) باطاعت درآورد و سالهای بسیار در بابل سلطنت کرد. ( ایران باستان ص 2595 ).
