دانشنامه اسلامی
شاعر، متخلص به فطرت. اصل وی از سادات قم است. او دخترزاده ی میرمحمد زمان مشهدی است که در مشهد به دنیا آمد و در همان جا به کسب علوم پرداخت. سپس به اصفهان رفت و ده سال در حوزه ی درس آقا حسین خوانساری به کسب علوم پرداخت. در 1082 ق عازم هندوستان شد و مورد توجه پادشاه آنجا، اورنگ زیب عالمگیر قرار گرفت و شاه با تزویج دختر شاه نوازخان صفوی به او وی را مقرب ساخت. او در 1099 ق از طرف آن پادشاه ملقب به موسوی شد و از این به بعد تخلص خود را به موسوی تغییر داد. سال بعد منصب دیوانی مجموع ممالک دکن به او داده شد. او سرانجام در همان شهر درگذشت. از آثار وی: «گلشن فطرت»، مشتمل بر اشعار تازه گویان که سرخوش در تدوین «کلمات الشعراء» از آن استفاده کرد؛ دیوان شعر.
