لغت نامه دهخدا مصالح گو. [ م َ ل ِ ] ( نف مرکب ) مصالح گوی. مصلحت گوی. ناصح. اندرزگوی. که خیر و مصلحت کسان گوید : سعدیا گرچه سخندان و مصالح گویی به عمل کار برآید به سخندانی نیست.سعدی.
