دانشنامه اسلامی
حضرت امیر (علیه السّلام) در نامه خود به معاویه می نویسد:اِنَّهُ بَایَعَنِی الْقَوْمُ الَّذِینَ بَایَعُوا اَبَا بَکْرٍ وَ عُمَرَ وَ عُثْمَانَ عَلَی مَا بَایَعُوهُمْ عَلَیْهِ فَلَمْ یَکُنْ لِلشَّاهِدِ اَنْ یَخْتَارَ وَ لا لِلْغَائِبِ اَنْ یَرُدَّ وَ اِنَّمَا الشُّورَی لِلْمُهَاجِرِینَ وَ الْاَنْصَارِ فَاِنِ اجْتَمَعُوا عَلَی رَجُلٍ وَ سَمَّوْهُ اِمَاماً کَانَ ذَلِکَ لِلَّهِ رِضًا فَاِنْ خَرَجَ عَنْ اَمْرِهِمْ خَارِجٌ بِطَعْنٍ اَوْ بِدْعَةٍ رَدُّوهُ اِلَی مَا خَرَجَ مِنْهُ فَاِنْ اَبَی قَاتَلُوهُ عَلَی اتِّبَاعِهِ غَیْرَ سَبِیلِ الْمُؤْمِنِینَ وَ وَلَّاهُ اللَّهُ مَا تَوَلَّی.
امام علی (علیه السّلام)، نهج البلاغة، ج۱، ص۲۴۷، خطبه ۶.
در پاسخ باید گفت: در نامه حضرت امیر (علیه السّلام) به معاویه توجه به چند نکته ضروری است.
← احتجاج امام علی به معاویه از باب الزام
۱. ↑ امام علی (علیه السّلام)، نهج البلاغة، ج۱، ص۲۴۷، خطبه ۶.
...
