لغت نامه دهخدا مراغه گر. [ م َ غ َ / غ ِ گ َ ] ( ص مرکب ) غلطنده. غلت زننده : بودم دوان چو گور به دشت فساد و فسق تازنده و مراغه گر و بارناپذیر.سوزنی.
