ز پای فکندن

لغت نامه دهخدا

ز پای فکندن. [ زِ ف َ / ف ِ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) مخفف از پای افکندن. کنایه از کشتن. مغلوب کردن. نابود ساختن. تباه ساختن :
گرفتند نفرین بر آن رهنمای
بزخمش فکندند هر یک ز پای.فردوسی.رجوع به پای ، از پای افکندن ، ز پای درآوردن ، و ز پای اندرآوردن » شود.