لغت نامه دهخدا دوش انداز. [ اَ ] ( اِ مرکب ) رداء. ( ملخص اللغات حسن خطیب ). قبا و جامه ای که بر دوش اندازند. جامه که بر دوکتف افکنند چنانکه شنل و عبا و جز آن.
